مهندسان بیشترین سهم را در دستیابی به کیفیت زیست کنونی، که از آن بهره مند هستیم، داشته‌اند. آب پاکیزه و سالم سیستم ترابری کارآمد، مهار شدن مخاطرات سیل و طغیان‌ها، مدیریت مواد زائد، ساختمان‌های مقاوم در برابر زلزله، طرح‌های تولید و توزیع نیروی برق و نظایر آنها، همه دستاوردهای مهندسانند، اما اغلب در گمنامی واقعی به انجام رسیده‌اند. ما مهندسان و تنها ما در این باره مقصریم، زیرا نخواسته‌ایم و یا غفلت کرده‌ایم که با ازای این فضائل، کسب اعتبار کنیم، این کوتاهی را چگونه باید جبران کرد؟

گام نخست : باید وظیفه خود را به خوبی انجام بدهیم و آن را با هیجان به دنیا بازگو کنیم. بگذار مردم، دنیای بدون مهندسی «این عنصر خلاقیت» را مجسم کنند، دنیایی بدون پل‌ها، ساختمان‌های بلند، فافد آب پاکیزه و نیروی برق، ارتباطات و ترابری سریع، بدین‌سان کارهای سترگ ما در چشم اندازی شایسته قرار می‌گیرند.

در آن موقع ما باید با افزودن پیشوند «مهندس» به اسم خود، همان طور که برخی از همکاران در اروپا و آمریکای لاتین عمل می‌کنند، به وضوح نشان می‌دهیم که به حرف خود مباهات می‌کنیم.

گام دوم : ما باید خواستار آن باشیم که خدمات ما بر مبنای عملکرد، ارج نهاده شوند و مثل یک کالا مورد خرید و فروش قرار نگیرد. اگر قدر و منزلت حرفه ما با سایر حرفه‌های عملی، همانند پزشکی همسنگ نباشد، بهترین مغزهای تعلیم یافته مهندسی را ناظر انتخاب نخواهند کرد.

تامین آینده : بگذار از سایه گمنامی به درآییم و سرکردگی چالش‌ها برای رویارویی با دنیای قرن بیست و یکم را به درون عهده گیریم. ما باید بانگ توانمند دفاع از امر حفظ و کاربرد خردمندانه منابع موجود باشیم. بگذار از حرف زدن با خودمان در گذریم و با کسانی که می‌توانند پندار ما را تقویت کنند، ارتباط کنیم برقراری کنیم.

مهندسان‌طراح و ناظر ساختمان محمد عظیمی آقداش نوآور