منابع فرهنگی هر ملت نشان دهندۀ غنای فکری آن جامعه است. توجه به این منابع به مثابه ی پشتوانه ی ارزشمندی است که ارکان فکری آن جامعه را سامان می بخشد. تعالی و پیشرفت هر ملت مرهون توجه و استفاده از منابع فکری گذشتگان است. میزان بهره مندی از آثار قدما، زمینه ی باروری و تولید بیشتر را در اعصار بعد فراهم می سازد. لذا پرداختن به چنین امری علاوه بر تکریم و معرفی تلاش پیشینیان، هموارکننده ی راه دشوار تعالی فرهنگی هر جامعه است، در این راستا کشف گنجینه های پنهان ماندۀی اندیشمندان پیشین و انتشار و معرفی آن آثار، گامی بلند خواهد بود؛ به عکس غافل ماندن از این گنجینه ها و مخازن، خسرانی بزرگ در پی خواهد داشت، چرا که عدم توجه به تصحیح نسخ خطی موجود می تواند در طول زمان، منجر به نابودی و هدم آنان گردد که این امر به معنای قدرناشناسی و از دست دادن متون غنی علمی است.
خوشبختانه در دوره ی معاصر به این امر توجه کافی صورت گرفته و بازسازی و تصحیح نسخ خطی که احیای میراث هر فرهنگی است، نه تنها کاری ارزشمند که گاهی از تولیدات جدید نیز مهم تر دانسته شده است؛ چرا که هم تکریم گذشتگان و هم راهگشا برای آیندگان است.