جسپر دین، بیشتر عمرش نمی توانست تصمیم بگیرد چه رفتاری با پدر خود که مبتلا به بیماری پارانویا بود، داشته باشد؛ برای او دلسوزی کند، از او متنفر باشد، به او عشق بورزد یا حتی او را بکشد. مارتین، پدر جسپر، مردی بود که همه چیز را بیش از حد تجزیه و تحلیل می کرد و هوش و ذکاوت خودساخته اش را به تنها پسرش تحمیل کرده بود. اما حالا که مارتین مرده است، جسپر می تواند به طور کامل به کاوش در زندگی دیوانه ای که او را در اسارت فکری بزرگ کرده بود، بپردازد.