سی سال است که درباره دانش کیمیاگری تعلیم داده ام. به گلاستون بری و ناحیه غرب کشور کوچ کرده ام. از کوه تور صعود کرده ام و تپه ای را که می بایست خوابگاه آرتور و شوالیه هایش باشد دیده ام. اما گاه پررمز و رازتر این است که نیاز به تحول، مرا به کیمیاگری بازمی گرداند. هرسال احساس کرده ام که زمانه ما بیش از همیشه به این اکسیر نیاز دارد. اکنون که بزرگ شده ام، اوقات حرفه ای ام را با گفت وگو و نوشتن درباره چگونگی دستیابی به آزادی و توفیق کامل می گذرانم. همین اواخر بود که دریافتم آنچه درباره اش گفت وگو می کنم کیمیاگری است.

سرانجام بر آن شدم که یکی از راه های هیجان انگیز برای پرداختن به این موضوع، از طریق یکی از شگفت ترین روابطی است که تاکنون ثبت شده است: رابطه مرلین و آرتور خردسال در غار بلورین. آن گونه که این کتاب عرضه می کند غار بلورین جایگاهی ارجمند در دل انسان است. پناهگاه امن ندایی خردمند که ترس را نمی شناسد، مأمنی که محنت جهان بیرون در آن راه ندارد. در غار بلورین همواره کیمیاگری بوده و خواهد بود: فقط باید داخل بشوید و گوش فرا دهید.
مردمان امروز همان قدر در جهان کیمیاگر زندگی می کنند که مردمان نسل های پیشین. جوزف کمپبل آموزگار بزرگ اساطیر گفته است هرکس که در گوشه ای از خیابان منتظر است تا چراغ سبز شود، در انتظار گام نهادن به جهان اعمال قهرمانی و کردار اسطوره ای است. فقط فرصت را غنیمت نمی شمارد. بدون توجه به شمشیری که در سنگ لبه پیاده رو فرو رفته است، از خیابان عبور می کنیم.
سفر به اعجاز از این جا آغاز می شود. بهترین زمان آغاز آن اکنون است. راه کیمیاگر در زمان وجود ندارد: همه جا هست و هیچ جا نیست؛ متعلق به همه است و از آن هیچ کس.